कति छलौं आकाशको बाटोमा बादलका डंगुरहरु
जिन्दगीको बाटोमा झै यतै उतै तेर्सिएका अंकुशहरु
कति छलौं आकाशको बाटोमा बादलका डंगुरहरु
पोहोर साल यस्तै हुँदा जेन तेन चैत काटें
यो सालको बाटो कुर्दा खुशी साँच्ने आशा थियो
फुटेको यो कर्म रैछ दुखै दुखमा सक्ने जिन्दगानी
कति सकौं महिना साल नयाँ सालको पर्खाईमा
यो जुनीमा छैन होला सुख मलाई
होला कि नहोला अर्को जुनी
कति छलौं आकाशको बाटोमा बादलका डंगुरहरु
वचनको वान छातीमा झोस्सिंदा आँशुले तारें
आँशुले पखालिएको मन हाँस्न थाल्ने आशा थियो
मन डढेलोले खाई सकेको खरानी झैं मुटु मेरो
कति जीउनु पिएर आँशु एक खिट्का हा“सोको खोजीमा
यो जुनीको भाग्य मेरो आँशुले कोरीएको
होला कि नहोला अर्को जुनी
कति छलौं आकाशको बाटोमा बादलका डंगुरहरु
– गौतम डंगोल “सन्देश”
