– गौतम डंगोल “सन्देश”
तिमी त मेरो जीवन दुखेको बेलाको साथी
सुख जति अन्तै भुलेको बेलाको साथी
तिमी त मेरो जीवन दुखेको बेलाको साथी
एउटै साथी
तातो तातो धमीलो पानीले म भिजेको बेलाको साथी
आँशु पुछेको साथी
म रुँदा संग संगै रोएको साथी
तिमी त मेरो आत्मा जलेको बेलाको साथी
म जलेको आगो सबले तापेको बेला जलेको साथी
तिमी त मेरो जीवन दुखेको बेलाको साथी
एउटै साथी
बेहोशीमा म ढलेको बेला सहारा बनेको साथी
मैले टेकेको लाठि
धक्का दिएर सबले लडाउँदाको साथी
तिमी त मेरो निराशाले उचाई छोएको बेलाको साथी
म मरेको खबरले सब हाँसेको बेला रोएको साथी
तिमी त मेरो जीवन दुखेको बेलाको साथी
