–
गौतम डंगोल “सन्देश”
बिउँझिन मन लाग्दैन मलाई
म सँधै सँधै निदाएकै बेस
यथार्थको उल्झनमा फस्न मन लाग्दैन मलाई
म सँधै कल्पनामा रमाएकै बेस
बोलिदिने कोहि छैन म संग सा“चो कुरा
सुनिदिने कोहि छैन म संग मनका कुरा
हवा संगै विलाउँछन् मेरा शब्दहरु
छैन कतै आवाज जवाफ फर्काइदिने
उठ्न मन लाग्दैन मलाई
म सँधै नशामा धलेकै बेस
बिउ“झिन मन लाग्दैन मलाई
संगै हिंडने छैन म संग कोहि साथी
एउटा कात्रो छैन ओढाउने मेरो लाश माथी
बेवारीसे बनि अलपत्र छन मेरा सपनाहरु
छैन कोहि आड भरोसा दिने
जीउन मन लाग्दैन मलाई
म स“धै जीउँदै मरेकै बेस
बिउँझिन मन लाग्दैन मलाइ
